นอกจากปัจจัยทางด้านอายุขัยที่เพิ่มขึ้นแล้ว       วิถีชีวิตของผู้คนที่แปรเปลี่ยนไปจากสังคม
ชนบทเป็นสังคมเมือง  มีการเปลี่ยนแปลงของพฤติกรรมการบริโภค  เพิ่มการใช้เทคโนโลยีลดการ
ใช้แรงกาย มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อสุขภาพมากขึ้น เช่น สูบบุหรี่ ดื่มสุรา  และมีแนวโน้มที่จะเกิดโรค
ที่ไม่ติดต่อ (noncommunicable diseases) เช่น เบาหวาน ไทรอยด์ โรคหัวใจ ความดันโลหิตสูง มากขึ้น ก็เป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดปัญหาสุขภาพในช่วงวัยหมดระดู เช่นกัน⁽³⁾
        การเปลี่ยนแปลงในวัยหมดระดู     ถือเป็นกระบวนการทางสรีรวิทยาของร่างกาย ส่วนใหญ่
ดำเนินอย่างค่อยเป็นค่อยไป     อย่างไรก็ตามปรากฎการณ์ของการเปลี่ยนแปลง ในวัยหมดระดูมี
ความหลากหลาย พบได้ตั้งแต่สตรีที่เข้าสู่วัยนี้อย่างราบรื่น ไม่พบปัญหาใดๆ หรือพบปัญหาน้อย
จนถึงสตรีที่มีการเปลี่ยนแปลงในทางเสื่อมถอยที่รวดเร็วและรุนแรง   ซึ่งมีผลกระทบทางร่างกาย
และจิตใจ ต้องการการดูแลรักษา  ทั้งนี้อาจเนื่องจากความแตกต่างในพื้นฐานทางพันธุกรรม วิถี
การดำเนินชีวิต  การมีพฤติกรรมเสี่ยงต่อสุขภาพ มีปัจจัยเสี่ยงจากสิ่งแวดล้อม ซึ่งแตกต่างกันไป
ตามภูมิภาคและชุมชน     รวมทั้งความแตกต่างในวัฒนธรรม     การรับรู้และทัศนคติต่อปัญหา
สุขภาพและวัยหมดระดู⁽⁵⁾
        ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของแพทย์ และบุคลากรทางสาธารณสุข ในการให้การศึกษาและความรู้
เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในวัยหมดระด ูและค้นหากลุ่มประชากรที่มีความเสี่ยงเพื่อให้การป้องกัน
และดูแลรักษาแต่เนิ่นๆ โดยมีวัตถุประสงค์ที่จะให้สตรีมีคุณภาพชีวิตที่ดีในวัยหมดระดู สามารถ
พึ่งพาตนเองได้ ไม่อยู่ในภาวะทุพพลภาพ  และป้องกันการเสียชีวิตก่อนวัยอันควร   (premature
death)